kamiln95 kamiln95
159
BLOG

"Nasz mały Paryż" (I cz.)

kamiln95 kamiln95 Kultura Obserwuj notkę 2

 "Nasz mały Paryż"

 

   Wtorkowy wieczór w bliżej nieokreślonym miejscu. W pustym tramwaju o tej porze nigdy nie ma za wielu ludzi. Stałem przy oknie, aby dla zabicia czasu oglądać te same, szare i ponure krajobrazy mojego miasta. W pewnym momencie odwróciłem się z nieracjonalnej, czystej ciekawości. Ot, chyba tai odruch bezwarunkowy. Stała przy kierowcy, odgarniając swoje brązowe włosy za ucho. I wtedy, przyjrzał się jej uważnie i zorientował się, że ona także patrzy na niego. Sam nie wiem, czy to był mój przystanek, czy instynktownie wysiadłem za nią. Ona sprawdzała coś na rozkładzie jazdy, ja poszedłem do kiosku po papierosy. I nagle, nie wiem w której chwili usłyszałem jej przytłumiony głos: 
- Czy masz może papierosa? 
Poczęstowałem ją i sam zapaliłem. I tak w milczeniu przeszliśmy kilku kroków, gdy ponownie zadała mi pytanie: 
- Często jeździsz tramwajem? 
- Zdarza mi się.
- Ja często, nie lubię tej ciemności, która panuje na tych ulicach. 
Nie mam pojęcia, czy mówiła prawdę, czy mówiła to tylko, aby podtrzymać tą rozmowę. Pewnie prawda leżała po środku. Wziąłem głęboki wdech, a następnie nie wiem, co mnie podkusiło zapytałem:
- Calvin Kline? 
- Zgadza się, skąd wiedziałeś? Za dużo użyłam? 
- Nie, po prostu dziewczyna, która mi się kiedyś podobała, używała tych perfum, a że się nie udało, ten zapach zapadł mi w pamięć. 
Uśmiechnęła się niezdecydowanie, znów zagarniając włosy za ucho. 
- Co robisz dzisiaj? 
Spojrzałem na zegarek, było już po jedenastej. Z pewnością zadawała mi te idiotyczne pytania, aby podtrzymać tą rozmowę. 
- Poczekam, aż otworzą piekarnię. Lubię ciepłe bułki. 
I choć w sumie nie miałem na to większej ochoty zaproponowałem od razu: 
- Pójdziemy do baru? 
- Znasz jakiś? 
- Znam jeden. 
- Jest blisko, jestem zmęczona?
- Tak. 
Maddox w istocie znajdował się blisko. Bar pewnie nazywał się inaczej, ale wszyscy nazywali barmana Maddoxem. Chyba dlatego, że kiedyś pracował w Anglii na zmywaku. Weszliśmy do środka, wystrój nie zachęcał za bardzo do odwiedzin tego miejsca, ale jej to najwidoczniej nie przeszkadzało. Zamówiliśmy i usiedliśmy w kącie. Położyła ręce na swojej szyi, lekko ją masując: 
- Jestem zmęczona. 
- Wspomniałaś. 
Wyjąłem z kieszeni płaszcza paczkę papierosów, poczęstowałem ją, a następnie zostawiłem tę paczkę na stole. 
- Czym się zajmujesz? Zapytała.
- Opisuje rzeczywistość. 
Uznałem, że taka odpowiedź nie będzie mnie zobowiązywała do większych tłumaczeń. 
- To interesujące. 
Wiedziałem, ze kłamała. Taka chyba ich natura, że urodzie i inteligencji w wielu przypadkach towarzyszy taka wrodzona chęć bycia miłym. Dlatego kłamią, nawet w najdrobniejszych sprawach, aby nas czymkolwiek nie urazić. My również kłamiemy, ale robimy to zazwyczaj z mniej altruistycznych pobudek. Coś za coś. 
- Dlaczego używasz tak mało przymiotników? 
- Zaprzeczę całej logice świata, gdy powiem, że to co jest piękne, jest takie bez żadnych przymiotników, natomiast słowa, nawet najpiękniejsze nie uczynią z brzydoty jakiegoś dobra. 
Po dłuższej chwili zapytała: 
- Masz może jeszcze papierosa? I poproszę o jeszcze raz to samo. 
Dużo paliła. Poszedłem do baru, aby zamówić.
  Rozmowa szczególnie się nie kleiła, choć wydaje mi się, że cokolwiek bym tej nocy nie powiedział, niczego by to nie zmieniło. W pewnym momencie, gdy w knajpie nie było już wielu ludzi, spytała się mnie:
- Co teraz zrobimy?
- Pójdziemy do Ciebie. 
Po kilku sekundach wstała i zaczęła się ubierać. Poszedłem za nią, mieszkała nie daleko.. 
 
 
     Ubrałem się rano i wyszedłem. Na ulicach było już tłoczno, ludzie śpieszyli się do pracy. W redakcji nie miałem zbyt wiele obowiązków, ominęło mnie poranne kolegium, nawet nikt włącznie z irytująco miłym naczelnym nie zrobił mi żadnej uwagi na temat ostatniego artykułu. Popołudniu byłem już wolny w domu, zamówiłem jedzenie na telefon. Dwa pokoje to nie apartament, ale przynajmniej nie trzeba zatrudniać służącej. Na mahoniowym biurku leżała stara maszyna do pisania. Gdy ją przed laty kupowałem, na wpół ślepy sprzedawca powiedział mi: Sama maszyna do pisania nie zrobi z Ciebie pisarza. Kiedyś te słowa miały dla mnie znaczenie. Dziś mi się wydaje, że po prostu chciał wtedy wydębić więcej forsy ode mnie. Wciągnąłem pustką kartkę do maszyny, napisałem tytuł i tyle. Zapaliłem papierosa. Mówienie o istnieniu jakiejkolwiek weny nie ma sensu. Wena nie istnieje. Jest jedynie tanią wymówką dla tych, którzy prócz usilnego pragnienia osiągnięcia sukcesu nie posiadają ani krzty talentu. Wydaje im się, że samo posiadanie maszyny do pisania, czyni ich pisarzami, że gdy kropną kilka stronniczek z całego ogromu swojej wyobraźni, wiedzą wszystko, spoglądają na innych z perspektywy kosmosu. Weny nie ma, najwyżej można mieć zaburzenia maniakalno-depresyjne.
 
     Zaparzyłem kawę. Szczerze to okropna lura, gorąca wóda z czarnymi otrębami, które ktoś, kiedyś, mylnie i w desperacji nazwał kawą. Wziąłem do ręki "Łuk Triumfalny" Remarque'a, usiadłem w fotelu i próbując skupić się na czytaniu lektury, myślałem jednak o niej. Kim ona była dla mnie? Czy to ma jakieś znaczenie? I tak minęło kilka godzin, jakaś część życia przeleciała przez palce, zmarnotrawiona na takich bezsensownych rozmyśleniach. Życie.. tak ono nam każdemu przemija, aż tracimy warunki i możliwości aby zacząć na nowo żyć. Nagle zadzwonił telefon. W słuchawce usłyszałem jej głos. Sam już nie pamiętam, czy to jaj jej podałem mój numer , czy to ona mnie zapytała o niego.
- Widzimy się dzisiaj? Znałem odpowiedź, znałem ją nawet przed tym, gdy ona zadała mi to pytanie, ale powinienem zwlekać z odpowiedzią. 
- Możemy. 
- O której?
- O ósmej, u Ciebie.
- Będę czekać.
 
 
   Ach, znów te miłe kłamstwa, ale jeśli mam być szczery to mi to w tamtej chwili nie przeszkadzało. Odłożyłem słuchawkę. Wypiłem łyk kawy, mimo, że nie była już gorąca. Do ósmej było jeszcze kilka godzin, siedząc w domu z pewnością bezsensowne spoglądałbym na zegarek, licząc powoli sekundy, minuty. Wyszedłem na miasto. Zauważyłem, że nie wziąłem z domu papierosów, więc poszedłem do kiosku kupić nową paczkę. Snułem się bez celu po ulicach, udając, że pełne świateł witryny sklepowe w jakikolwiek sposób mnie interesują. Przechodząc obok kwiaciarni pomyślałem, że byłoby dobrze kupić jej kwiaty z okazji spotkania. Kupiłem kilka frezji. Poszedłem do parku. Z dwojga złego bar jest jednak lepszym miejscem niż park, ale przecież wyglądałbym jak idiota z tymi kwiatami w jakimś barze. Dziwne, to miejsce. Park. Panują tu dwie skrajności, szczęśliwi, bo zakochani spacerują różnymi ścieżkami, ciesząc się z każdej chwili, a po drugiej stronie barykadzie Ci nieszczęśliwcy, co im tylko wspomnienia pozostały. Czy to była ich wina? Pewnie tak. Może nie doceniali czegoś, bądź kogoś. Bo taki już jest człowiek, ceni naprawdę tylko to, czego nie ma. Słońce powoli zachodziło, spojrzałem na zegarek. Dochodziła siódma, więc poszedłem do niej. Po drodze jeszcze raz zapaliłem. Przed jej kamienicą wyrzuciłem kwiaty do śmietnika. Idiotyczny poryw romantyka, czy ja się jej mam oświadczyć? Wszedłem powoli na schody, musiała na mnie czekać, bo za nim zdążyłem zapukać otworzyła mi drzwi. Mówią, że na nasze wspomnienia składają się głównie ułamki sekund, dany obraz. Przyznaje, że w tamtej chwili wyglądała niesamowicie. I niestety o tym wiedziała. Gdy kobieta wie, że Ci się podoba, jesteś skończony. 
- Ztęskniłam się. Myślałam, że już nigdy nie przyjdzie. 
- Umówiliśmy się przecież o ósmej. Jestem punktualnie. 
- Dla mnie to była cała wieczność (kłamała). Masz może papierosa? 
Poczęstowałem ją. Pomyślałem, że jednak dobrze zrobiłem, wyrzucając te kwiaty. I tak w tej chwili miała nade mną przegawę. Spoglądałem na jej mieszkanie. Wczoraj nie miałem okazji, aby dokładniej je obejrzeć. Było to połączenie kobiecego nieporządku z tą chęcią pokazania odwiedzającym to mieszkanie ludziom, że właścicielka jest bogata, mimo, że w istocie tak nie było. 
- Napijesz się czegoś?
Miałem ochotę na kawę, ale przecież nie będą o nią prosił, wieczorem. Nie jestem w pracy. 
- Poproszę brandy. 
Dlaczego akurat brandy? Chyba dlatego, że widziałem otwartą butelkę w barku. 
- A może chcesz wina? Mam  takie jedno, jest bardzo dobre. 
To po co pytasz, skoro i tak wiesz, co mi zaoferujesz, pomyślałem. 
- Tak, może być. 
Puściła muzykę. Zaczęliśmy tańczyć. Średnio tańczę, w sumie w ogóle nie potrafię, ale na szczęście nie mam też zbyt częstej okazji, aby tańczyć z kimkolwiek. Wino dziwnie na nią działa. A może po prostu, naprawdę na mnie czekała? Znów zostałem na noc. Nie powinienem. Znów ten sam rytuał, poranek na mieście. W redakcji sporo pracy.. 
 
 
   Poszliśmy,więc do teatru. Z początku była zaskoczona moją propozycją. Chyba nie spodziewała się spotkania  w takiej formie, ale na widowni zauważyłem, że sam spektakl przypadł jej do gustu. I tak mijały tygodnie, kiedy spotykaliśmy się, oboje udając, że to ma jakąś przyszłość. Pewnego dnia, niespodziewanie dla mnie, zobaczyłem ją w drzwiach. 
- Dlaczego tak właściwie przyszłaś dzisiaj? 
- Stęskniłam się. 
Oczywiście, że kłamała. Miała inne plany. Tyle, że nie wypaliły. Oj, ptaszku, jeszcze siedzisz na mojej gałęzi, ale już patrzysz, gdzie można odlecieć. Jak to zwykle bywa, często prowokowała zazdrość o nią. A przynajmniej starała się prowokować. Kobietom wydaje się potrzebne, specjalnie nas prowokując, abyśmy stali się zazdrośni. Że nam zależy, śmieszne. 
Wiedziałem. Wiedziałem o wszystkim, od samego początku, ale nie reagowałem.  Co miałem robić? Sceny zazdrośni godne taniego romansidła, aby ona czuła się usatysfakcjonowana?Moja porażka, jej triumf, to się liczy. Nie pokłóciliśmy się wtedy, ale oboje nie mieliśmy ochotę na siebie dłużej patrzeć. 
 
 
   Godziny spędzone w mieszkaniu, pozorując ważną pracę do wykonania, a w istocie czekając na telefon od niej. W sumie, po jakimś czasie nawet najlepsze potrawy przestają smakować, a co dopiero, kiedy ma się taki duży apetyt. Gdy wreszcie przyszła, trudno mi było ukryć to, że się na serio cieszyłem. Połowiczne zwycięstwo. Rano zrobiłem śniadanie. Gotowanie dla drugiej osoby to coś osobistego, chyba bardziej niż zwierzanie się, czy rozmowa o uczuciach. Przecież gotujemy zazwyczaj dla najbliższych. Słowa mogą kłamać, ale nasze działania nie. Lubiła, gdy gotuje. Kiedyś uznała, że to wcale do mnie nie pasuje. I to była zmiana. Duża. Dotychczas w mojej lodówce rzadko można było znaleźć cokolwiek. Zazwyczaj jadłem na mieście, albo coś zamawiałem. Nie chciałem mieć niczego, co nakazywałoby mi powrót do mieszkania, jak choćby psujące się w lodówce jedzenie.
 

 

 
kamiln95
O mnie kamiln95

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Kultura